Την εποχή της αρχαίας Ελλάδας, ο πανίσχυρος θεός Ποσειδώνας αναδύθηκε από τα βάθη της θάλασσας και κατευθύνθηκε προς την Αττική. Εκεί, στον βραχώδη λόφο της Ακρόπολης, βρήκε τον βασιλιά Κέκροπα να επιβλέπει τη γέννηση μιας νέας πόλης. Ο Ποσειδώνας στάθηκε μπροστά του και του απευθύνθηκε: «Πρόσφερε μου αυτή την πόλη», είπε, «και ονόμασέ την Ποσειδωνία. Σε αντάλλαγμα, η πόλη σου θα κυριαρχεί στις θάλασσες και θα γίνει ισχυρή με μεγάλη ναυτική δύναμη». Έπειτα από αυτά τα λόγια, χτύπησε το έδαφος με την τρίαινά του. Ο βράχος σκίστηκε και από μέσα ανέβλυσε μια πηγή αλμυρού νερού—άγρια και ατελείωτη, δώρο του θεού της θάλασσας. «Αυτή είναι η προσφορά μου, ένα σύμβολο δύναμης και θαλάσσιας κυριαρχίας».

​

Λίγες στιγμές αργότερα, εμφανίστηκε η θεά Αθηνά – κομψή και σοφή. Πλησίασε κι εκείνη τον Κέκροπα και του είπε: «Ονόμασε την πόλη με το όνομά μου, και θα γίνει φάρος σοφίας και ομορφιάς. Οι τέχνες, η γνώση και η ειρήνη θα ανθήσουν εδώ.» Ύστερα, ύψωσε το δόρυ της και χτύπησε τον ίδιο βράχο. Από τη ρωγμή φύτρωσε μια ελιά – γερή, καρποφόρα και αιώνια. «Αυτό είναι το δώρο μου προς τον λαό σου,» είπε. «Ένα δέντρο που προσφέρει τροφή, λάδι και ξύλο. Ένα σύμβολο ειρήνης και ευημερίας.»

​

Ο βασιλιάς Κέκροπας στάθηκε έκπληκτος αλλά διχασμένος ανάμεσα στα δύο θεϊκά δώρα. Για να τον βοηθήσουν στην απόφαση, συγκεντρώθηκαν θεοί και οι κάτοικοι της πόλης. Κοίταξαν τη θαλάσσια πηγή – δυνατή αλλά τραχιά – και έπειτα την ελιά – ταπεινή μα γεμάτη υποσχέσεις.

​

Διάλεξαν την ελιά...​

Έτσι, προς τιμήν του δώρου της Αθηνάς, η πόλη ονομάστηκε...

​

Αθήνα.